"Track ciężko pracowali i wydawali pieniądze na reklamę: 'Nasza taktyka to promowanie więcej niż EMI i płacenie więcej niż DECCA.' W ciągu 9 miesięcy mieli 7 nagrań w pierwszej 10-ce, wliczając w to także nasze..."
- Noel Reddding ("Czy jesteś Doświadczony..." wyd. polskie 2000 r.)
Mała, niezależna angielska Track Records stała się "macierzystą" wytwórnią Hendrix'a. Gdyby nie on, może w ogóle by nie powstała.
Co ciekawe, wytwórnia wszędzie występuje jako Track Records,
ale logo firmy nie zawiera "s" na końcu ?
Chas: "Zawarłem umowę z Kit'em Lambert'em w nocnym klubie Scotch of St. James. Tej nocy grał tam zespół VIP, to byli moi przyjaciele, więc przyprowadziłem Hendrix'a, żeby z nimi pograł. Kit był tam wtedy i prawie poprzewracał stoliki próbując przecisnąć się do mnie. On nie był przeciętnym, konwencjonalnym facetem: podpisaliśmy umowę na podstawkach do piwa w Scotch'u".
Chris Stamp, Keith Lambert, Jimi i Chas - umowa zawarta przy piwie.
Chris Stamp: "Gdy zobaczyliśmy Hendrix'a od razu powiedzieliśmy, że chcemy zaangażować się w tego faceta w jakikolwiek sposób: jako menedżerowie, producenci lub cokolwiek innego. Nie mogliśmy być producentami, ponieważ był nim Chas. Nie mogliśmy być menedżerami ponieważ Michael Jeffery był menedżerem. W tej sytuacji powiedzieliśmy: Pieprzyć to! A ma wytwórnię płytową ? Oczywiście nie miał... Kris Lambert i ja zamierzaliśmy otworzyć własną wytwórnię. Jimi stanowił katalizator tego procesu."
Chris Stamp urodził się (07.07.1942) i wychował w Londynie (East End). Pracować zaczął jako filmowiec w Shepperton Film Studios (chciał iść w ślady starszego o 4 lata brata, Terence'a Stamp'a, obecnie dobrze znanego aktora). Tam poznał starszego o 5 lat Kit'a Lampert'a (syna kompozytora Constant'a Lambert'a). Zamieszkali razem. W 1963 roku zdecydowali się nakręcić dokument o rozwijającej się brytyjskiej scenie rockowej - w ten sposób poznali muzyków zespołu The Who.
Chris Stamp: "Naszym zamiarem było znalezienie grupy, która w jakiś sposób reprezentowałaby nowe trendy tamtych czasów. To mieli być buntownicy i anarchiści".
Filmowcy i muzycy bardzo się zaprzyjaźnili. Wkrótce Stamp i Lambert zostali producentami i menedżerami zespołu The Who.
Według Sean'a Egan'a, w tym czasie były w Londynie, a tym samym w całym UK, 4 liczące się wytwórnie płytowe: EMI (Abbey Road), Decca (Hampstead), Pye oraz Philips (obie w pobliżu Marble Arch). Stamp i Lambert w 1965 roku zawarli umowę z producentem Shel'em Talmy'm reprezentującym DECCA/Brunswick, jednak zaledwie rok później chcieli więcej - mieli w planach założenie własnej, niezależnej wytwórni, w oparciu o niemiecki Polydor, który szukał właśnie sposobów na dotarcie do nowych kręgów odbiorców. Polydor był jednak bardzo ostrożny i negocjacje przeciągały się. Kiedy Stamp i Lambert zobaczyli Hendrix'a, dostrzegli w nim szansę na przekonanie Polydor.
Noel: "Kit Lambert i Chris Stamp, chcąc wywrzeć na nas wrażenie, oprowadzili nas po swoim studiu i zapoznali z grupą The Who, do której właśnie uśmiechnęło się szczęście".
Tak opisuje to zdarzenie Charles R. Cross: "Podczas sprawdzania studia nagrań Jimi po raz pierwszy spotkał się z The Who. Wyglądał niechlujnie - wspominał Pete Towshend... Keith Moon był akurat w podłym nastroju i krzyczał: Kto tu wpuścił tego dzikusa ? Townshend dał Jimi'emu kilka wskazówek, gdzie kupić wzmacniacze, ale zastanawiał się, czy ten Jankes rzeczywiście potrzebuje sprzęt najwyższej jakości ? Kilka dni później Townshend po raz pierwszy zobaczył występ Jimi'ego...".
Chris Stamp: "Jedną z rzeczy jakie zaoferowaliśmy Jeffery'emu i Chandler'owi - chociaż nie mieliśmy do tego prawa - była gwarancja dwóch występów telewizyjnych w najbliższym czasie".
Noel: "Ready, Steady, Go był programem telewizyjnym do którego prawie niemożliwością było się dostać".
RSG był jednym z najpopularniejszych i najważniejszych brytyjskich telewizyjnych pop show w latach 60-tych. W RSG debiutowali The Rolling Stones, Animals, Kings, Moody Blues. Gościli w nim także tacy amerykańscy wykonawcy jak: Stevie Wonder, James Brown, Ike and Tina Turner.
Producent Vicki Wickham i dyrektor Michael Lindsay-Hogg dopuszczali do programu tylko tych wykonawców, którzy im się podobali, a The Who należał do ich najbardziej ulubionych zespołów - na tej podstawie, oraz na bazie swoich znajomości, Stamp i Lambert zaryzykowali "w ciemno" gwarancję występów telewizyjnych dla Hendrix'a.
Chris Stamp: "Michael Jeffery przeforsował także wypłacenie przez nas 1000 funtów sterling'ów, co było na tamte czasy kupą forsy, jako wyraz naszego zaangażowania i dobrej woli".
Wstępna umowa zakładała wydanie singla JHE "Hey Joe/"Stone Free" jako Polydor i w razie powodzenia, Polydor miał sfinansować powstanie swojego nowego oddziału w Londynie pod kierownictwem Lambert'a i Stamp'a.
Singiel ukazał się 16 grudnia 1966 roku i tego samego dnia miała miejsce telewizyjna emisja wykonania tej piosenki w RSG.
Noel: "16 grudnia spotkaliśmy się wszyscy u Chas'a, aby obejrzeć swój występ w telewizji. Oglądając go byliśmy stremowani jak na scenie, a poza tym Jimi i ja nigdy wcześniej nie widzieliśmy siebie grających".
29 grudnia JHE ponownie zaprezentował "Hey Joe" w brytyjskiej telewizji - tym razem w programie TOP OF THE POPS. Razem z zespołem wystąpił chórek żeński, The Breakaways, ten sam, który wziął udział w nagraniu studyjnym.
W TOP OF THE POPS stosowano playback - wykonawcy udawali, że grają i śpiewają, podczas gdy ścieżka dźwiękowa odtwarzana była z taśmy lub płyty.
Noel: "Kiedy występowaliśmy w TOP OF THE POPS któryś z operatorów okazał się tak głupi, że puścił nagranie zespołu The Who. Jimi'ego strasznie to zaskoczyło, ale spokojnie powiedział: Nie znam słów do tej piosenki. W tym czasie zamieniono płyty."
Singiel "Hey Joe/Stone Free" odniósł sukces:
Track Records zadebiutowała na rynku 17 marca 1977 roku singlem JHE "Purple Haze"/"51st Anniversary".
1967
Are You Experienced - wersja MONO
Axis: Bold As Love - wersja MONO i STEREO
1968
Smash Hits - wersja MONO i STEREO
Electric Ladyland - wersja STEREO
Chris Stamp urodził się (07.07.1942) i wychował w Londynie (East End). Pracować zaczął jako filmowiec w Shepperton Film Studios (chciał iść w ślady starszego o 4 lata brata, Terence'a Stamp'a, obecnie dobrze znanego aktora). Tam poznał starszego o 5 lat Kit'a Lampert'a (syna kompozytora Constant'a Lambert'a). Zamieszkali razem. W 1963 roku zdecydowali się nakręcić dokument o rozwijającej się brytyjskiej scenie rockowej - w ten sposób poznali muzyków zespołu The Who.
Chris Stamp: "Naszym zamiarem było znalezienie grupy, która w jakiś sposób reprezentowałaby nowe trendy tamtych czasów. To mieli być buntownicy i anarchiści".
Filmowcy i muzycy bardzo się zaprzyjaźnili. Wkrótce Stamp i Lambert zostali producentami i menedżerami zespołu The Who.
Chris Stamp i Kit lambert - obaj wyróżniali się niestandardowym zachowaniem i zdolnością do manipulowania mediami.
Według Sean'a Egan'a, w tym czasie były w Londynie, a tym samym w całym UK, 4 liczące się wytwórnie płytowe: EMI (Abbey Road), Decca (Hampstead), Pye oraz Philips (obie w pobliżu Marble Arch). Stamp i Lambert w 1965 roku zawarli umowę z producentem Shel'em Talmy'm reprezentującym DECCA/Brunswick, jednak zaledwie rok później chcieli więcej - mieli w planach założenie własnej, niezależnej wytwórni, w oparciu o niemiecki Polydor, który szukał właśnie sposobów na dotarcie do nowych kręgów odbiorców. Polydor był jednak bardzo ostrożny i negocjacje przeciągały się. Kiedy Stamp i Lambert zobaczyli Hendrix'a, dostrzegli w nim szansę na przekonanie Polydor.
Noel: "Kit Lambert i Chris Stamp, chcąc wywrzeć na nas wrażenie, oprowadzili nas po swoim studiu i zapoznali z grupą The Who, do której właśnie uśmiechnęło się szczęście".
Tak opisuje to zdarzenie Charles R. Cross: "Podczas sprawdzania studia nagrań Jimi po raz pierwszy spotkał się z The Who. Wyglądał niechlujnie - wspominał Pete Towshend... Keith Moon był akurat w podłym nastroju i krzyczał: Kto tu wpuścił tego dzikusa ? Townshend dał Jimi'emu kilka wskazówek, gdzie kupić wzmacniacze, ale zastanawiał się, czy ten Jankes rzeczywiście potrzebuje sprzęt najwyższej jakości ? Kilka dni później Townshend po raz pierwszy zobaczył występ Jimi'ego...".
Jimi Hendrix i The who - "sztandarowi" artyści Track Records.
Chris Stamp: "Jedną z rzeczy jakie zaoferowaliśmy Jeffery'emu i Chandler'owi - chociaż nie mieliśmy do tego prawa - była gwarancja dwóch występów telewizyjnych w najbliższym czasie".
Noel: "Ready, Steady, Go był programem telewizyjnym do którego prawie niemożliwością było się dostać".
RSG był jednym z najpopularniejszych i najważniejszych brytyjskich telewizyjnych pop show w latach 60-tych. W RSG debiutowali The Rolling Stones, Animals, Kings, Moody Blues. Gościli w nim także tacy amerykańscy wykonawcy jak: Stevie Wonder, James Brown, Ike and Tina Turner.
Producent Vicki Wickham i dyrektor Michael Lindsay-Hogg dopuszczali do programu tylko tych wykonawców, którzy im się podobali, a The Who należał do ich najbardziej ulubionych zespołów - na tej podstawie, oraz na bazie swoich znajomości, Stamp i Lambert zaryzykowali "w ciemno" gwarancję występów telewizyjnych dla Hendrix'a.
Chris Stamp: "Michael Jeffery przeforsował także wypłacenie przez nas 1000 funtów sterling'ów, co było na tamte czasy kupą forsy, jako wyraz naszego zaangażowania i dobrej woli".
Wstępna umowa zakładała wydanie singla JHE "Hey Joe/"Stone Free" jako Polydor i w razie powodzenia, Polydor miał sfinansować powstanie swojego nowego oddziału w Londynie pod kierownictwem Lambert'a i Stamp'a.
Singiel ukazał się 16 grudnia 1966 roku i tego samego dnia miała miejsce telewizyjna emisja wykonania tej piosenki w RSG.
Noel: "16 grudnia spotkaliśmy się wszyscy u Chas'a, aby obejrzeć swój występ w telewizji. Oglądając go byliśmy stremowani jak na scenie, a poza tym Jimi i ja nigdy wcześniej nie widzieliśmy siebie grających".
29 grudnia JHE ponownie zaprezentował "Hey Joe" w brytyjskiej telewizji - tym razem w programie TOP OF THE POPS. Razem z zespołem wystąpił chórek żeński, The Breakaways, ten sam, który wziął udział w nagraniu studyjnym.
W TOP OF THE POPS stosowano playback - wykonawcy udawali, że grają i śpiewają, podczas gdy ścieżka dźwiękowa odtwarzana była z taśmy lub płyty.
Noel: "Kiedy występowaliśmy w TOP OF THE POPS któryś z operatorów okazał się tak głupi, że puścił nagranie zespołu The Who. Jimi'ego strasznie to zaskoczyło, ale spokojnie powiedział: Nie znam słów do tej piosenki. W tym czasie zamieniono płyty."
Singiel "Hey Joe/Stone Free" odniósł sukces:
Chris Welch (biograf): "Londyńscy krytycy mówili tylko o Hey Joe. Ludzie pamiętali wersję Tim’a Rose’a, w obiegu było też kilka innych, aż usłyszeliśmy wersję Hendrix’a i doznaliśmy objawienia - to była rewelacja".
Keith Altham (dziennikarz): "Wejście Hey Joe na listy zostało opłacone, Chas przyznał mi się później. Kiedyś tak się robiło z początkującymi wykonawcami. Kto nie znalazł się liście, nie był puszczany przez BBC. Tak więc piosenka Hey Joe miała opłacone chyba 48-me miejsce".
Kathy Etchingham: "Pamiętam dzień, w którym dotarła na 6-te miejsce listy przebojów. Jimi piął się w górę".
Chris Stamp: "Hey Joe była sporym przebojem. Ludzie go zauważyli. Potem wszedł do studia z Chas’em, mając wsparcie Kit’a i moje".
11 stycznia 1967 roku Chas Chandler i Mike Jeffery, menedżerowie i producenci JHE, podpisali w imieniu własnym i zespołu (takie uprawnienia dawał im ich własny kontrakt z JHE podpisany 11 października 1966 roku) umowę z firmą produkcyjną Lambert'a i Stamp'a o nazwie New Action (być może nazwa Track Records została wymyślona później, lub New Action było "równoległą" firmą, pośredniczącą pomiędzy Track Records i jej kontrahentami).
Zgodnie z nią JHE zobowiązane było do nagrywania 2 LP i 4 singli każdego roku w trakcie trwania kontraktu.
New Action, oprócz wspomnianej wyżej zaliczki w wysokości 1000 funtów, miał pokryć koszty nagrywania oraz produkować film promocyjny (rodzaj tzw. teledysku) do każdego singla.
Chris Stamp twierdził, że Jimi, pomimo że kontrakt tego nie wymagał, dodatkowo dostarczył pisemną zgodę na wszystko, co zawarte było w kontrakcie.
Odtąd wszystkie płyty Hendrix'a na terenie UK miały ukazywać się pod szyldem Track Records, natomiast resztę świata, za wyjątkiem Ameryki Północnej (USA i Kanada) oraz Francji, obsługiwać miał Polydor.
Zgodnie z nią JHE zobowiązane było do nagrywania 2 LP i 4 singli każdego roku w trakcie trwania kontraktu.
New Action, oprócz wspomnianej wyżej zaliczki w wysokości 1000 funtów, miał pokryć koszty nagrywania oraz produkować film promocyjny (rodzaj tzw. teledysku) do każdego singla.
Chris Stamp twierdził, że Jimi, pomimo że kontrakt tego nie wymagał, dodatkowo dostarczył pisemną zgodę na wszystko, co zawarte było w kontrakcie.
Odtąd wszystkie płyty Hendrix'a na terenie UK miały ukazywać się pod szyldem Track Records, natomiast resztę świata, za wyjątkiem Ameryki Północnej (USA i Kanada) oraz Francji, obsługiwać miał Polydor.
Track Records zadebiutowała na rynku 17 marca 1977 roku singlem JHE "Purple Haze"/"51st Anniversary".
Track Records wydała następujące LP Hendrix'a:
1967
Are You Experienced - wersja MONO
Axis: Bold As Love - wersja MONO i STEREO
1968
Smash Hits - wersja MONO i STEREO
Electric Ladyland - wersja STEREO
- podstawowe wydanie 2-płytowe
Wersja z niebieskimi napisami.
Wersja z niebieskimi napisami i białym logo - najtrudniejsza do zdobycia.
Wersja z białymi napisami i zmniejszonymi zdjęciami Mitch'a i Noel'a - najpopularniejsza
- wersje 1-płytowe
Part 1 - zawierała strony Side D (jako side 1) oraz Side C (jako side 2)
Part 2 - zawierała Side A (jako side 1) oraz Side B (jako side 2)
Back był odwzorowaniem dolnej części rozkładówki.
- wersja 1-płytowa przeznaczona do sprzedaży wysyłkowej
Zawierała Side D (jako side 1) oraz Side B (jako side 2).
1970
Band Of Gypsys - wersja STEREO
w 2 wersjach okładek:
1971
Cry Of Love - pierwszy pośmiertny i zarazem ostatni wydany przez Track Records
oraz wydawnictwa z serii BACKTRACK
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz